140. MEKTUP

MEVZUU : Elem ve mihnet, mahabbet levazimi arasında olduğunun beyanı..(Yani: Sevginin ayrılmaz parçaları olduğunu açıklamak)

***

NOT : İMAM-I RABBANİ Hz. bu mektubu. Molla Muhamnıed Masum Kâbili’ye yazmıştır.

***

Ey Muhib,

Elem ve mihnet, mahabbetin levazimi arasındadır. Fakri (dervişliği, evliya yolunu) tercih eden kimsenin, mutlaka elemden ve mihnetten bir nasibi olmak lâzımdır.

Bir şiir:

Bak, senin için çekerim elemi kederi;
Halbuki çoktur, biter mi nimet sebepleri..

Sevilen ister ki, seven kendisine düşsün.. Kendisinden başkasını sukûn bulmasın; taa, tam manası ile, başkalarından kesilinceye kadar..

Bu makamda itminan, itmimansızlıktadır; hırkada ve kararda izzet kararsızlıktadır; rahat, yaradadır; kurtulmayı taleb etmek, bu makamda, nefsini fitneye atmaktır. Durum bu olunca, tam manası ile nefsini mahbuba ısmarlaman gerekir.. Şöyle ki: Ondan her ne gelirse razı oluna; yüz buruşturmadan, itiraz etmeden kabul edile., İşte bu makamda geçim yolu budur.

***

Gücün kuvvetin yettiği kadar istikamet tahsiline devam etmelisin.. Yoksa kesiklik hemen arkadadır.

***

Meşguliyetiniz güzeldi; fakat kuvvet husul bulmadan zaafa düştünüz. Ama, bunda bir beis yoktur. Kedere sebeb olacak işlerden sayılmaz.

Bu tereddütlerden sonra, gönül birliği elde edecek sebeplere teşebbüs edebilirsen, ilkinden daha güzel olur..

Sana uygun düşer ki: Bu gönül dağınıklığına sebeb olan işleri, gönül birliğine sebeb olan işlerin aynı bilesin. Ta ki: Bir şey yapmaya güç kazanasın..

Vesselam..