01. Beyt

بسْ ِ م اللهِ الرَّحْم ِٰ ن الرَّحِي ِ م

الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على رسولنا محمد

و آله و صحبه اجمعين

RİSALE-İ KUDSİYYE TERCEMESİ

(Beyt – 1)

صِغِنْدِمْ َذاتِ حَقَّه َ ك ْ ل كِيدَه لِمْ هَمَا ْ ن سَيْر اِلَى الله َ ك ْ ل اِيدَه لِمْ

يُوجَه دَرْ َ كاهِنَه يُزْلرْ سُورَه لِمْ َ غِريِبزْ كِمْسَه مِزْ يُ ْ قدِرْ دِييَه لِمْ

بُو وَارْلِقْدَانْ َ كچُوبْ حَقَّه كِيدَه لِمْ عَزيزْ سَيْر اِلَى الله َ ك ْ ل اِيدَه لِمْ

ALLAH dostları bir işe : Eûzu, Besmele, Hamdele ve Salvele ile başlardı. Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri de Risale-i Kudsiyye’sinde böyle yapmıştır.

صِغِنْدِمْ َذاتِ حَقَّه َ ك ْ ل كِيدَه لِمْ

“Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim”
“Allâh-u Teâlâ Hazretleri’nin Zatına sığındım.”

Sığındım : Kelimesi türkçedir. Arapçası (عُذْتُ) dür. Ve masdarı (عَوْذاً) ve (عِيَاذً) gelir. Bu masdarlar iltica etmek, korunmak, ecir talep etmek, yardım istemek manalarında kullanılır.

Sığınmak iki şekilde olur: Bir maddî varlıklara –yani yaratılanlara- sığınmak vardır. Meselâ bir gurup çocuk oynarken içlerinden bir tanesi diğerlerini kızdırıp sonra, korkudan anne veya babasının yanına koşsa, bu bir sığınmadır.

Ya da bir insan bir ağacın arkasına saklansa veya eve girip kapıyı kilitlese bunların hepsi sığınmadır. Bir de mânen sığınmak vardır, bu sığınma ALLAH-u Tealâ Hazretlerine olur.

Zat-ı Hakk’a sığındım : demek : “ALLAH-u Tealâ Hazretleri’nin Zatına sığındım.” demektir.

Sığındım, kelimesinde fiil fail bir aradadır.

Zat-ı Hakk da mefuldür.

Bu şekilde yanyana gelen kelimelere nahiv ilminde terkib-i izafî denir. Birinci kelime muzaf ikincisi muzafun ileyh’tir. Zat-ı Hak’ka diye okunan bu terkip Türkçe de : “Hakk’ın zatına” diye okunur. Beytullah, Abdullah, İbn-ü Ahmet gibi kelimeler de “Zat-ı Hak” gibi birer terkiplerdir.

Dil ilimleri her lisanda vardır. Dil ilimlerini de ALLAH-u Teâlâ Hazretleri yaratmıştır. Dil ilimlerine arapçada “Sarf” ve “Nahiv” denir.

Allâh-u Teâlâ Hazretlerinin kelamı olan Kur’an-i Kerim’de sarf ve nahiv ilimlerindeki bütün kurallar en güzel ve en iyi şekilde kullanılmıştır. İnsanlar bunları zamanla bularak kitaplara geçirmişlerdir. Bu ilim, dinî ilmleri ögrenmeye vesile olduğundan çok kıymetlidir.

Telefon ve telgraf da dil ilimleri gibidir. Bunları da ALLAH-u Teâlâ yaratmıştır. Sonra da bir bir kullarına bulduruyor. Elektrik te böyle. Daha neler varsa hepsini ALLAH-u Teâlâ yarattı. Kullar bunları kendilerine mal etmesinler, edebi terk etmesinler.

Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüs, kendisine telkin verilmiş, ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye : (مَنْ رَبُّكَ) Rabbin kimdir? diye sormuşlar. Talebe de : (مَنْ) mukaddem haber (رَبُّكَ) muahhar mübteda diye cevap vermiş.

Melekler, Alîm (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâlâ Hazretlerine gidip : “Ya Rabbi bu ne diyor.” Diye sormuşlar. ALLAH-u Teâlâ da meleklere :

“Benim kullarım benim kelâmımı anlamak için bir takım kâideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın.” buyurmuş. Bakınız “iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber” olduğunu söylemesi : “Rabbim ALLAH’tır” demek yerine geçti.

“Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim” demekle,

Mustafa İsmet Garibullah (Büyük Şeyh Efendi) (Kuddise Sirruhu) Hazretleri : «اعُوزُ ِباللهِ مِنَ اشَّيْ َ طانِ الرَّ ِ جي » dediğini ifade ediyor.

Eûzü billah, mahlûktan hâlıka dönüştür.

Hayırların hasıl olması, bütün belâların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır. Ve bunda (ففِرُّوا اِلى اللهِ) “ALLAH’a kaçın.” ayet-i kerimesinin sırrı vardır.

Burada Üstadımız Hacı Ali Haydar Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri, Risale-i Kudsiyye’sinin kenarına şöyle yazmıştır :

[قا َ ل ْالاِمَامُ َابوُالْقَاسِ ِ م عَبْدُ الْ َ كِر ِ يم بْنُ هَوَازَنِ الْقُشَيْرىُّ نَفعَنَا الله تَعَاَلى بهِ :

سَمِعْتُاْ ُ لاسْتَاَذ َابَا عَلِىِّ الدَّقَّا قَ يَقو ُ ل : خَرَجَ دَاوُدُ عَليْهِ السَّ َ لامُ يَوْمًا اِ َ لى بَعْ ِ ض

الصَّحَا رَى مُنْفِردًا،َفَاوْ حَى الله تَعَاَلى اِليْهِ : (( مَالِى َارَاكَ يَا دَاوُدُ وَحْدَاِنيا ؟ ))َفَقا َ ل: اِل ِ هى َاسْتَأْثِرُ الشَّوْقَ اِلَى لِقائِكَ عَلَى َقْلِبى َفحَا َ ل بَيْنِى وَبَيْنَ صُحْبَةِ الْحَلْ ِ ق.

فَاوْ حَى الله تَعَاَلى اِليْهِ: (( اِرْ ِ جعْ اِليْ ِ همْ! َفاِنَّكَ اِ ْ ن اَتَيْتَنِى ِبعَبْدٍ آِب  ق اُثْبتُكَ فِى اللَّوْ ِ ح

الْمَحْفوظِ جَهْبَذًا )) انتهى ]
İmam Ebu’l-Kasım AbdülKerim ibni Hevâzen el-Kuşeyrî (Kuddise Sirruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkak (Kuddise Sirruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir :

“Bir gün Davud (aleyhisselâm) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH-u Tealâ ona : “Ey Davud ! Seni niçin yalnız görüyorum.” deyince,

O : “Ey İlahım ! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk, benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu.” diye cevap verince,

ALLAH-u Tealâ ona : “İnsanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahfuz’da CEHBEZA (iyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük âlim) olarak yazarım.” diye vahyetti.” (Burada nihayet buldu.)

Ayrıca burada Mevlâya yaklaşmaya âcizliken başka bir vesile olmadığına da işâret vardır. Hakiki acizliği anlamak, idrak etmek de makamların en nihayetidir (yükseklik bakımından sonudur).

Kul (insan), eûzü diyerek günah kapılarını kapatır. « Besmele » çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin istiâzesi (sığınması) ALLAH (Celle Celaluhu) dan gayrısını görmekten ve kesretin (çokluğun) kendisine hicap (perde) olmasındandır.

Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, onda kalp huzuru ve sözün hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan : “Eûzü billah” derken, hâl ve fiil (E’ûzu bişşeytân) “Şeytana sığındım.” dememelidir. Kalbin huzur bulması da şu âyet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.

. . . (( [Rad sûresi, ayet 28] ))

“Agâh olunuz ! (Biliniz ki !), kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain olur (sukûnet bulur).”

Büyük Şeyh Efendi Mustafa İsmet Garibullah (Kuddise Sirruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullâh (Kuddise Sirruhu) ya yazmış olduğu mektupta zikir şöyle anlatılmaktadır.

[ Arapça ibare… ]

“Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (Celle Celaluhu) Zatını düşünerek kalbin helâk olması (eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (Celle Celaluhu) yönelmek ve masivadan (ALLAH’dan başka her şeyden) yüz çevirmektir.”

Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüş, kendisine telkin verilmiş ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye: “ Rabbın kimdir?”diye sormuşlar.

Talebede: “mukaddem haber, muahhar mübteda “diye cevap vermiş. Melekler, Âlim (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâla hazretlerine gidip: “Ya Rabbi bu ne diyor .” diye sormuşlar.

ALLAH-u Teâla hazretleri de Meleklerine: “Benim kullarım benim kelamımı anlamak için bir takım kaideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın.”

Buyurmuştur. Bakınız “iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber” olduğunu söylemesi; “Rabbim ALLAH’tır “demek yerine geçti.

“Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim” demekle, Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi(Kuddise Sırruhu) Hazretleri Eûzü billâh, mahlûktan hâlika dönüştür.

Hayırların hâsıl olması, bütün belaların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır.

İmam Ebu’l Kasım Abdül Kerim ibni el-Kuşeyrî (Kuddise Sırruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkar(Kuddise Sırruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir. “Bir gün Davut(As) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH’u Teâla ona: “Ey Davut! Seni niçin yalnız görüyorum.” deyince, O: “Ey İlahım! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu.”diye cevap verince

ALLAH’u Teâla ona: “insanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahvuz’da CEHBEZA (İyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük alîm ) olarak yazarım” diye vahyetti.

Ayrıca burada Mevlâ’ya yaklaşmaya âcizlikten başka bir vesile olmadığına da işaret vardır. Hakiki âcizliği anlamak , idrak etmek de makamların en nihayetidir.(yükseklilik bakımından sonudur.)

Kul(insan) eûzü diyerek günah kapılarını kapatır.”Besmele “ çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin sığınması ALLAH(CC) dan gayrısını görmekten ve çokluğun kendisine(hicap) perde olmamasındandır.

Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan “eûzü billah” derken hal ve fiil (Eûzübişşeydan) “Şeytana sığındım “ dememelidir.Kalbin huzur bulması da şu ayet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.”

” Agah olunuz(biliniz ki) kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain (sükûnet bulur) “ (Rad suresi*28)

Büyük Şeyh Efendi Mustafa Garibullah (Kuddise Sırruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullah (Kuddise Sırruhu ) ya yazmış olduğu mektupta zikir şu şekilde anlatılmaktadır.

“Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (cc) Zatını düşünerek kalbin helak olması(eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (cc)yönelmek ve masivadan(ALLAH’tan başka her şeyden)yüz çevirmektir.”

Zikir işte budur. Her şey arkaya atılacak. İnsan bunu tam becerirse, ne şeytan ne de nefis kendisine tesir edemez. Mevlâ’ya böyle yönelmeyi tarikat ehli bilir.

Onlar, Mevla’yı zikr ede ede ALLAH’a yönelir ve yaklaşırlar. O yönelmede ilerledikçe salik (tarikat ehlin ) in nazarında dünya ve ahiret yok olur, hatta kendi varlığını bir varlık bilmez. Onun için şeytan ona yaklaşamaz, nefsi de etki edemez.

Şeytan ateşten yaratılmıştır. Nurun yanında ateş yok olur. Bundan sebep mümin sırattan geçerken cehennem şöyle diyecek:

“Geç ya mümin ! Muhakkak senin nurun benim ateşimi söndürdü.” İnsan evvela Esma, Sıfât sevgisine tutulur. Nasıl? Meselâ Mevlâ sana iyilik etti diye O’nu seversin. Sonra bu unutulur, Mevlâ’nın yalnız kendi kalır. Kul Mevlâ’ya sığınmakla sanki Mevlâ’nın kucağına sığınıyor. Bu ifadeler mecazidir.

Akla yaklaştırmak içindir. Eğer Mevlâ’ya sığınırsan seni şeytan bulamaz, yoksa camide de Mekke’de de olsan bulur. Mekke’de bir kardeşimize ders yaparken zuhurat oldu. Manada görüyor ki, adamın birinin elinde bir çuval var çuvalın içinde cinleri hamsi gibi doldurmuş.

Adam diyor ki: “Bu cinleri bütün insanlara musallat edeceğim.” Kardeşimiz: “Bir şey yapamazsın.” Diyor. Adamda çuvalı açıp cinleri dağıtıyor. Ders yapanın her tarafını cinler kuşatıyor. “Bir rabıta yaptım hepsi gitti. “ diyor.

Seyr-i Anillah: Bu da ilmin hareketidir. Yüksek bilgilerden, aşağı bilgilere inilir. Böylece gerisin geri mümkinâta (yaratıklara) dönülür.

Bütün vücup mertebelerinin bilgilerinden inilir.
Bu seyri yapan arif ALLAH ile (beraber olduğu halde) ALLAH’ı unutur (gibi görünerek insanları irşadla uğraşır). ALLAH ile ALLAH’tan döner.

İşte bu zat, hem bulup hem de kaybeden, hem kavuşup hem ayrılan, hem yakın hem uzaktır.
Bundan sonra Seyr-i Fil Eşya başlar.

Bu seyirde ise birinci seyirde kaybolup giden, eşyanın bütün ilimleri yavaş yavaş ele geçer. Bu dördüncü seyir birinci seyirin karşılığıdır. Üçüncü seyirde ikinci seyirin karşılığıdır.
Seyr-i İlallah ile seyr-i Fillah, velâyeti (veliliği) elde etmek içindir. Bu makam Fena ve Bekâdan ibarettir.

Seyr-i Anillah ve seyr-i Fil eşya ise davet makamını elde etmek içindir. Bu makam ise, aslında peygamberlere mahsustur. Bahsedilen bu seyirler insandaki lâtifelerle yapılır. Lâtifeler âlem-i sagir olan insanın parçalarıdır. İnsan ruh ve beden olmak üzere iki şeyden müteşekkildir.

Ruh âlem-i emirden, beden ise âlemi halk’tandır.Âlem-i emirin beş letâifi vardır.Bunlar, Kalb, Ruh, Sır, Hafi ve Ahfâ’dır.

ALLAH-u Teâla bunları “Kün” (ol) emriyle halk etmiştir(yaratmıştır). Bunlar madde âleminden değildir. Bu lâtifelerin insan vücudunda bağlı kılındığı yerler şunlardır.

Kalb :Sol göğsün altında
Ruh : Sağ göğsün altında
Sır : Sol göğsün üstünde
Hafi : Sağ göğsün üstünde
Ahfâ : Göğsün ortasında dır.
Âlem-i Halk’tan olan beş lâtifeden ibarettir.

Dördü anasır-ı erbaa dediğimiz : Su, Hava, Toprak, Ateştir. Beşincisi ise Nefs-i Natıka’dır.
Bu letâiflerin asılları âlem-i kebirdedir.
Âlem-i Kebir, büyük alem demektir ki insandan başka olan her şeydir.

Bir sâlikin (tasavvuf yolcusunun) latifelerinin bu âlemden başlayıp arşın fevkine (üstüne) kadar yükselmesi olan seyr-i ilallah’tan maksat; masivanın (kul ile Mevlâ arasına giren düşüncelerin) gayr ve gayriyyetin (yabancıların ve kulun ALLAH’a olan yabancılığının) ortadan kaldırılmasıdır. Mevlâ’nın fazlı keremiyle mâsiva, sâlikin nazarından tamamen kalkıp ALLAH’tan gayrıyı görmekten bir nam ve nişan kalmayınca fenafillah tabir edilen manevi rütbe hasıl olmuş olur ve böylece seyr-i ilallah tamamlanır.

Büyük Şeyh Efendi Mustafa İsmet Garibullah (Kuddise Sırruhu) Hazretleri, insanoğlunun en hayati meselesi olan bu seyr-i süluk işinin öneminden dolayıdır ki “Hemen seyr-i ilallah gel edelim.” Buyuruyor. Herkese sesleniyor “Gelin ALLAH’a gidelim.” diye. Gelmezseniz gidemezsiniz, geleceksiniz ki gidebilesiniz. “Hemen seyr-i ilallah gel edelim “ daima, durmadan ALLAH’a dek yürüyelim demektedir.

Burada Üstadımız Büyük Şeyh Efendi Mustafa İsmet Garibullah (Kuddise Sırruhu) Hazretleri, Risale-iKudsiyye’sinin kenarına şöyle yazmıştır:“Bilki Seyr-i İlallah müşahede ve muayene (ALLAH-u Teâla yı görür gibi olması) makamı diye isimlendirilen mertebedir.”

Bu makam, saliklerin (henüz manevi yola başlayanların) derecelerinin sonu, vasıl olan (ulaşılmış olan) ariflerin derecelerinin ise ilkidir.
Manevi bir yürüyüş ile ALLAH-u Teâla ya yürüyen salikin seyri (yürüyüşü) muayene makamına ulaşmakla son bulur. Bu yürüyüş bittikten sonra, Seyr-i Fillah başlar ki, bu ebediyen kesilmez ve son bulmaz.(Haşiye-i Şeyhane 1/79)

Muhakkikler demişler ki: ALLAH-u Teâla ‘ya olan yolculuğun sonu vardır. ALLAH-u Teâla ‘da olan yolculuğun sonu yoktur. (Fahru’r-Razî:106 Burada son buldu)

“Yüce dergâhına yüz sürelim.”
“Yüce kapısının eşiğine (Mevlâ’nın huzuruna) yüzler sürelim.”

Yûce: Yüksek demektir.
Degah : Kapı, eşik, tekke ve sığınılacak yer manasına gelir.Nasıl yüz sürülür. “Garibiz kimsemiz yoktur diyelim.”
“Diyelim ki garibiz, kimsemiz yoktur.”

Garib : Kimsesiz, zavallı ve vatanından uzak demektir. Biz garib değiliz, oğlumuz, kızımız var deseniz, peki kabirde kimimiz var?

Mesela bir şiddetli debrem olsa, kızınız da oğlunuz da hepsi bir anda gider. Bizler kolay aldanıyoruz. Aslında hepimiz birer garibiz. Nasıl mı garibiz?

Mevlâna Celâlddin-i Rumî (Kuddise Sırruhu) Hazretlerinin şu dörtlüğü bizlere bunu açıklar: “Ruhun mebdei (başlangıcı) ALLAH’ın Arşı’nın nurundandır. Yerin toprağı ise, cismin aslı ve vatandır.

Ruh gurbettedir, cisim (beden) vatanındadır.
O halde (Ya Rab!) Garib, mahzun ve vatanından uzakta olan ruha yardım et.”

Mevlâna Celâlddin-i Rumî (Kuddise Sırruhu) Hazretlerinin Mesnevî isimli eserinin ilk beyitlerinde şöyle buyurmaktadır :
“Dinle, neyden nasıl hikâye etmede. Ayrılıklardan şikâyet etmede.” Neyden maksat arif olan insandır. Ruhanî âlemden ayrılıp, dünyada bulunmasından şikâyet etmektedir.”

“Kamışlıktan beni kestiklerinden beri. Benim feryadımdan kadın erkek ağlar.”

“Kamışlıktan maksat : Ruhlar âlemidir. Arif olan der ki: “ Mevlâ Teâla Hazretleri sünnetullah gereği beni âlem-i ervahtan, ayırarak dünyaya gönderdiğinden beri sesimden ve figânımdan kadın erkek ağlar.

” Ney ayrıldığı kamışlığı istiyor da, oraya dönmek için feryat ediyor. Hani biz niye feryat etmiyoruz? Çünkü biz dünyayı sevdik. ALLAH (cc) kurtarsın.

Bu varlıktan geçip Hakk’a gidelim.” “
Bu varlık (kendi vasıtalarımız) dan geçip Hakk’a gidelim.

” Kul, nefis ve şeytan cihat ederek öyle bir makama gelir ki artık kendi vasıflarından hiçbir şey görünmez olur, varlığını dahi unutur, dünya ile ilgisi kesilir, tamamen Mevlâ’ya yönelir, Fena fillah olur. Bu ölmeden evvel ölmektir. Fakat bu hal, ancak bunu yaşayanlar ve buna kavuşanlar tarafından bilinir. Sair insanların bunu anlamaması böyle bir şeyin olmadığı anlamına gelmez.

Büyük Seyh Efendi Mustafa Ismet Garibullah (Kuddise sirruhu) hazretleri “Bu varliktan gecip Hakka gidelim” diyor.

Bizde sahip oldugummuz,bütün malimizdan,mülkümüzden,yüzüklerden,küpelerden,bile ziklerden hatta kendimizden gecelim.

Cünki bunlarin hicbiri bizim degil.Erzincana ne oldu hepimiz biliyoruz.Bir zelzele ile sehir yerle bir oldu.Pek cok insan öldü.Imani olanlar krtuldu sehit oldu.Gerisine birsey diyemeyiz,biz karismayiz.Birde Azerbeycani düsünün.Bosna-Hersek`i düsünün.Ne vak`alar oluyor.

Bazan mürid geliyor,dersimi yapamiyorum diyor.Bende ona diyorum ki:
“Erzincan`in,Azerbaycan`in,Bosna Hersek`in basina gelenler mi daha zor,yoksa senin tarikat dersinde tesbih cekmen mi daha zor?”

“Onlarin basina gelen daha zor” diye cevap veriyor.Ben de ona:”O zaman ne kadar zorlanirsan zorlan,otur,dersini yap”diyorum
ALLAH Teala hazretleri buyuruyor:”Ya seriatimi,ya tarikatimi yasayacaksiniz,ya da belalarimi alacaksiniz.”Ikisinide almiyoruz derseniz,
ALLAH Azimüssan size ikisinden birini aldirir.Dünyada seriat yasanmazsa ALLAH Teala Hazretleri dünyada belalari verir.Ahiretteki azab ise ayri.

Eger seriat ve tarikat ehli olursaniz,size toz konmadan yasarsiniz,sonunda da imanla ölürsünüz.Aksi takdirde kayadan kayaya carpilirsiniz.Tipki derinin tabakhanede carpildigi gibi.Bu isin sorumlulugunu ciddi tutalim.Ama kendimize güvenmek de yok,hepsi ALLAH`in (celle celalühü) izni ile olacaktir..

Burada Üstadimiz Haci Ali Haydar Efendi (kuddise sirruhu) Hazretleri Risale-i Kudsiyyenin kenarina su ayetleri yazmistir:

“Sevdiklerinizden infak etmedikce asla birr`e (takvaya iyilige) ulasamazsiniz.(Ali Imran Suresi 92)(insanin en sevdigi sey kendi nefsidir.Sevdiklerinden vermedikce takva makamina ulasamiyorsa kendi varligindan gecmeden ALLAH-u Teala`ya nasil ulasacak.)

“(Ibrahim (Aleyhisselam) dedi ki:”Süphesiz ki ben Rabbime gidecegim muhakkak ki O beni hidayet edecektir.”(Saffat suresi:99)(Bu ayet-i celilede,Mevla Teala`ya manen gitmekten ibaret olan Seyri ilallah makamina isaret etmektedir.)

“ALLAH (ugrun)da hakkiyla cihad edin.O sizi secmistir.”(Hac suresi:78)

(Bu ayet-i celilede,Seyr-i Fillah makaminda tarikata calismaya ve tarikat ehlinin bu ise secildigine isaret etmektedir.)

“Aziz seyr-i ilallah gel edelim”

“Aziz kardesim gel Seyr-i ilallah edelim”

Aziz:Ulu ve Kavi demektir.Burada ise,serefli kardesim demektir.

Seyr-i ilallah:Letaiflerimizin bu alemden Ars`in üstüne kadar olan manevi yürüyüsüdür.

Mustafa Ismet Garibullah (Kuddise sirruhu) Hazretleri bu misrasinda da kullari Seyr-i ilallah`a davet ediyor.

Mahmut Ustaosmanoglu (Kuddise Sirruhu)-Risale-i Kudsiyye Serhi