71. MEKTUP

·         Mirza Dârâb b. Hân-i Hânân’a¹ yazılmıştır

·         Nimetlerden yararlanan kişinin, nimet verene şükretmesi gerektiği; şükrün, şeriatın hükümlerine uymakla mümkün olduğu

            Allah Sübhânehû yardımcınız olsun ve sizi güçlendirsin.

            Aklen ve şer’an sabittir ki, nimete eren kişi o nimeti kendisine vere­ne karşı bir teşekkür borçludur. Şükrün gerekliliğinin nimetin büyüklü­ğü oranında olacağı malumdur. Nimet ne kadar çok olursa şükür de o oranda vacip olur. O halde zenginlerin farklı derecelerine göre, fakirler­den kat kat daha fazla şükretmeleri vücûben gerekmektedir.

            Bunun için Allah Resûlü (s.a.v.) bir hadis-i şeriflerinde şöyle bu­yurmaktadır: “Bu ümmetin fakirleri zenginlerden beş yüz sene önce cenne­te girecektir.”²

            Nimetleri ihsan eden, Allah Teâlâ ve Tekaddes Hazretleri ne şük­retmek, ancak şu esaslarla olur: Fırka-i Nâciye olan Ehl-i Sünnet ve’l- cemaat’in görüşlerinin gerektirdiği şekilde akideyi düzeltmek. Sonra da şer î ve ameli hükümleri Fırka-i Nâciye müçtehidlerinin açıklama­ları doğrultusunda yerine getirmek. Sözü edilen Sünnî Fırka-i Naci­ye’den olan büyük sûfîlerin seyr u sülûküne uygun olarak nefsi tez­kiye ve tasfiye etmek.

            Bu son esasın gerekliliği, -diğerlerinin tersine- istihsânîdir (güzel bulunur). Çünkü İslam’ın aslı ilk iki esasa bağlıdır. Son esasla olan ir­tibatı İslamiyet’in tamamlığı ile ilgili olup dînin esasına taalluk et­memektedir. Yoğun mücâhede ve ağır riyazetler türünden de olsa bu üç asla muhalif olan ameller masiyet, isyan ve azgınlık olarak kabul edilir ve nimet ihsan eden Yüce Sultan a isyan etmekten öte bir anlam taşımaz. Tam bir mücâhede ve riyazet halinde olup bir dakikalarını bile boş geçirmedikleri halde Hint Brahmanları³ ve Yunan Filozoflarının çabalan, peygamberlerin şeriatları doğrultusunda olmadığı için boşa giden ve kendilerini âhirette verilecek olan ecirden mahrum bı­rakan kısır çabalar olmuştur.

            O halde yapılması gereken Seyyidimiz, Efendimiz, günahlarımı­zın şefaatçisi, kalplerimizin tabîbi Resûlullah Muhammed’e (s.a.v.) ve hidayet yolunun önderleri olan Râşit Halifelere tabî olmaktır.

^[1]          İmâm-ı Rabbani bu zâta beş adet mektup göndermiştir.

²          Tİrmizî, nr. 2358-2362; İbnu Hibbân, nr. 676; Hadisin farklı lafızlarla rivayeti      için bk: Müslim, Zühd, 1, nr. 2979.

³          Brahmanlar: Hindu din adamları.